Kodeks Kanonów Kościołów Wschodnich – Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium auctoritate Joannis Pauli PP. II promulgatus (pol. kodeks kanonów Kościołów wschodnich, skrót: CCEOr lub KKKW) – jednolity zbiór prawa kanonicznego dla katolickich Kościołów wschodnich promulgowany 18 października 1990 r. przez papieża Jana Pawła II Konstytucją Apostolską Sacri canones. [ czytaj ] Wszedł w życie 1 października 1991 r.
Zbiór składa się z 30 tytułów, które są podzielone na rozdziały składające się z artykułów, te zaś z numerów. Zawiera 1546 kanonów.
Podział przedmiotowy:
kanony wstępne (kan.1-6)
prawo osobowe (kan. 7-583)
posługa nauczania (kan. 584-666)
posługa uświęcania (kan. 667-895)
normy o akatolikach i ekumenizmie (kan. 896-908)
posługa pasterska (kan. 909-1006)
dobra doczesne Kościoła (kan. 1007-1054)
prawo procesowe (kan. 1055-1400)
prawo karne (kan. 1401-1487)
normy ogólne (kan. 1488-1546)
Indeks alfabetyczny
Słownik wybranych terminów
Przepisy Kodeksu obowiązują jednakowo wszystkie katolickie kościoły wschodnie. Uwzględniają jednak również prawo partykularne poprzez bezpośrednie odwoływanie się do prawa ustanowionego przez synody lub samą Stolicę Apostolską dla konkretnego Kościoła (183 przypadki). Podkreślona została również rola urzędu patriarchy, który kieruje Kościołem wraz ze swoimi biskupami.
Kodeks był znowelizowany przez Jana Paweł II listem apostolskim motu proprio Ad Tuendam Fidem. [ czytaj ]
*****
Kodeks Prawa Kanonicznego Kościoła Łacińskiego
Czytaj również:
WZAJEMNE POWIĄZANIA KPK I KKKW NA PŁASZCZYŹNIE ICH AUTONOMICZNEGO FUNKCJONOWANIA
